I went for a Christmas vacation in my oldest sister's place in Manila back then. It was via boat/ship since we can't afford to fly.
Christmas in the City is so bonggalicious but to tell you what, I don't like the noise in big Cities. It's because it's Christmas time and my sister will give as some money, lumuwas kami ng Maynila...lol!
Take note, hindi siya mayaman at may kaunting kabuhayan lang but naiangat niya ang kanilang kabuhayan dahil sa kanyang sipag at tiyaga. Sad to say that pumanaw na siya two years ago.
She left us with lots of memories. She survived living in Manila without asking any help and financial support. Siya pa nga ang nakatulong ng malaki sa aming pamilya. The problem with Manang, she don't know how to be matipid. We all (family members and relatives) called her "one day, one millionaire". Once she has this huge amount of money as a profit from their business, she's not at home all day. She's somewhere shopping-yeah, for their needs naman but to the maxed, hindi ko talaga maintindihan. She gave some money to her children because according to her, she want her kids to enjoy what she didn't enjoy during her younger years...mali o tama, I'm against about it. Kaya, she ended up spoiling her children.
Maski wants lang, bibilhin niya.
Back to Christmas, she prepared a bonggalicious party. Mga kamag-anak kahit saang sulok ng Maynila mag-get2gether. Madaling araw pa lang gising na siya sa pagluluto. Maliit lang ang bahay nila pero kasya pa rin ang mga tao...sardinas style...lol! Buti na lang may maliit na kamalig where all the workers can sleep aside sa mga kamag-anak na nagsidatingan. To be honest, ako ang naguguluhan at naiingayan. Naitanong ko sa sarili ko, bakit ganito ang lifestyle nila?
It was fun dahil maraming relatives and friends. Maaga palang nagsimula na ang inuman nila. Simula na ng kanilang kalasingan. Nakakatuwa pero nakakainis. Simpleng kaligayhan lang naman daw ang sabi...magkainuman ang mga friends and relatives.
I told my sister, I like living in the province. Tahimik at mura lang ang bilihin doon. Makalanghap tayo ng sariwang hangin. Oh my gulay! Electric fan nila 24/7 takot ako baka sasabog...lol! May maliit sila na AC pero sa kwarto lang naman nila at nakaandar maski walang tao..ay ang kuryente ang laki ng binabayaran nila every month. Nakakaloka talaga ang buhay nila! Paano kasi ang init-init sa Maynila.
Manang can't leave Manila kasi doon ang kabuhayan niya. Kaya, every time na uuwi kami pabalik sa probinsiya pinabaunan niya kami ng malaking halaga na pera (malaki na 'yon sa akin kasi bata pa ako eh! lol) at nakabili kami ng mga bagong damit. Ang nakakatuwa, may dala kaming taro/lata ng biscuits.
It was fun naman pero hindi ko ma-take ang manirahan sa malaking siyudad. Buti na lang napadpad ako dito sa Colorado...lol!
Marami pa sana akong kwento pero wala na akong oras. Maghanapbuhay pa ako dito pero hindi kagaya sa Manang ko. Ako, gusto kong maging isang ordinaryong empleyado pero siya susugal siya sa negosyo. Well, she's so good talaga sa pasikotsikot pero sa katipiran, hindi siya papasa sa akin. Isa siya na nakapag-impluwensya sa aing with regards to nicer na mga gamit...which is good naman. Di ba, the nicer the brand, the longer it last?
I remember the Bandolino shoe story. Binilhan niya ako nuon at super talaga ang tibay. Mamatay na lang ako at buhay pa ang sapato na 'yon. Pero hindi ko na alam kung kaninong mga feet na siya nagserbisyo ngayon...lol!
No comments:
Post a Comment